سکوت کن...

  من آنقدر امروز و فرداهای   نیامدن را دیده ام   که دیگر هیچ وعده بی سرانجامی   خواب و خیال و آرزوهایم را آشفته نمیکند…   حالا یاد گرفتم که فراموشی   دوای درد همه نداشتن ها   نخواستن ها   و نیامدن هاست…   یاد گرفتم که از هیچ لبخندی   خیال دوست داشتن به سرم نزند!   یاد گرفتم که بشنوم تا فردا…   و به روی خود نیاورم   که فرداها هیچوقت نمی آیند   پ ن : همونطورکه هیچ صفحه مجازی ندارم و هیچوقت نمیخوام داشته باشم  ، بستن و تعطیل کردن این وبلاگ هم ، اتفاقِخوبی یست که به آن فکر می کنم! مطمئنم اگر اینجاهم نباشم به هیچ کس و  هیچ چیز و هیچ جای این دنیا برنمیخورد ! سکوت کن......